Mechanizm tycia i chudnięcia
Dlaczego nadmierne wydzielanie insuliny jest niekorzystne?
Insulina jest to hormon produkowany przez trzustkę odgrywający zasadniczą rolę w metabolizmie składników odżywczych, szczególnie węglowodanów, jak również białek i tłuszczy.
Insulina niejako transportuje cukry do tkanek i tam zamieniane są one w kwasy tłuszczowe i w postaci tkanki tłuszczowej odkładane w organizmie. Insulina w największej ilości uwalnia się gdy spożywamy powyższe węglowodany. Dodatkowo insulina krążąc w obiegu blokuje hormon glukagon odpowiedzialny za spalanie węglowodanów i tłuszczy. Insulina ma też działanie pobudzające apetyty, w związku z czym jedząc duże ilości węglowodanów można powiedzieć, że chodzimy cały czas głodni. Wielu moich pacjentów będących na diecie niskowęglowodanowej potwierdza powyższy fakt, gdyż przy dużo mniejszych racjach żywieniowych w tym minimalnej ilości węglowodanów, nie odczuwają głodu podczas kuracji. Jest to wynikiem małej ilości insuliny w organizmie.
Chudniemy dopiero, gdy w organizmie nie ma insuliny i może zostać wydzielony/aktywowany hormon glukagon odpowiedzialny za spalanie zmagazynowanego tłuszczu na potrzeby energetyczne naszego organizmu.
Oczywiście często się zdarzają sytuację kiedy to organizm ma zaburzoną gospodarkę insulinową min. po przez insulinooporność. Jest to stan w którym organizm produkuje za dużo insuliny, na skutek niejako niezrozumienia się trzustki z komórkami organizmu. Trzustka produkuje coraz więcej insuliny min. żeby zatrzymać produkcję cukru w wątrobie (gdyż wątroba jako jedna z pierwszych organów uodparnia się na działanie insuliny), natomiast komórki tłuszczowe (tam gdzie tkanka tłuszczowa jest gromadzona) stosunkowo później uodporniają się na insulinę i w związku z czym gromadzą wtedy bardzo dużo tłuszczu w naszym organizmie.
„W normalnych okolicznościach między posiłkami poziom insuliny spada, co pozwala uwolnić z komórek tłuszcz zasilający wtedy tkanki organizmu. Jednak, kiedy komórki wątroby są insulinooporne, stężenie tego hormonu nigdy nie maleje, co jest niezbędne to tego, aby kontrowlować produkcję przez nią glukozy. W takim wypadku tłuszcz nie może wydostać się z komórek tłuszczowych i tkanki zaczynają głodować. Mimo że w organizmie zmagazynowano duży zapas tłuszczu, organizm nie może z niego korzystać, ponieważ uniemożliwia to wysokie stężenie insuliny.
Niedożywione tkanki wysyłają do mózgu komunikat – “głodujemy”. Mózg reaguje wzmagając apetyt. Wtedy jemy, a spożywane węglowodany zostają wykorzystane do pokrycia bieżących potrzeb energetycznych organizmu. Natomiast insulina, której wydzielanie dodatkowo pobudzają spożywane cukry, magazynuje tłuszcz w komórkach tłuszczowych, w których zostaje „uwięziony” razem z tłuszczem zgromadzonym tam już wcześniej. W ten sposób tkanka tłuszczowa stale rośnie, a my tyjemy.”
[Źródło]
Dlatego bardzo ważne jest unikanie węglowodanów i w przypadku wykrycia/stwierdzenia u Siebie insulinooporności stosowanie odpowiedniego leczenia zarówno farmakologicznego jak i dietetycznego.
Lekarz prowadzący może stwierdzić insulinoooporność na podstawie całego obrazu klinicznego pacjenta, a także na podstawie wyników stężenia glukozy, trójglicerydów oraz frakcji cholesterolu LDL i HDL tj. duże prawdopodobieństwo występowania insulinooporności zachodzi podczas podwyższonego poziomu glukozy, trójglicerydów oraz cholesterolu LDL i małym stężeniu HDL. Dokładnym badaniem jest również oznaczenie krzywej insulinowej.
Więcej na temat samego badania insulinooporności oraz interpretacji wyników znajdziesz tutaj.
Źródła:
Insulinowa teoria otyłości w pigułce
Insulinoodporność